Ik werd vanmorgen wakker en ik hoorde de regen tegen het raam tikken. En ik dacht: “Gatver, ik blijf de hele dag in bed liggen”, maar na 5 minuten bedacht ik me, want ik kan de honden niet laten stikken. Ik stapte dus met tegenzin uit bed onder de douche en kleedde me aan. Toen ik naar beneden liep zag ik ze kwispelend en vol verlangen onder aan de trap staan. Mijn tegenzin verdween meteen.
Honden geven onvoorwaardelijke liefde aan hun baas. Ook aan mensen met een ochtendhumeur, een paar kilo’s te veel en ook na een onvriendelijk relaas. Zij maken geen verschil en ze kijken altijd naar je door een roze bril.
Leg jij jezelf van alles op voordat je goed genoeg bent en blijf je wachten op het perfecte moment? Komt deze ooit voorbij en ben je dan echt blij?
Wil je je vandaag een keer zelfliefde geven op een moment dat het anders loopt dan je streven? Ik ben benieuwd wat dit met je doet.
