Trip down memory lane want ik ging van het weekend weer eens door een aantal dozen met spullen van mijn ouders heen. Dit viel best zwaar. Nog heftiger dan de grote opruimronde afgelopen jaar. Mijn ouders konden moelijk van dingen afscheid nemen zonder overigens door te slaan in hoarding extremen. Wel was het huis goed gevuld en het leeghalen koste veel moeite en engelen geduld. Veel spullen hebben we dankbaar verkocht via Marktplaats, weggeven, bij de kringloop gebracht en ook naar de gemeentewerf ging een hele vracht. Weken zijn mijn broer en ik bezig geweest. Toen het huis leeg was, was dat een feest. Eindelijk weer weekenden zonder pijnlijke herinneringen en met rust en ruimte voor andere dingen. Die laatste dozen die ik mee naar huis had genomen die stonden nog wel even prima en zou op een ander moment wel goed komen. Dat moment bleef ik uitstellen, want bij het idee alleen al voelde ik de tranen opwellen. Afgelopen weekend heb ik een begin gemaakt en dit heeft heel wat verdriet veroorzaakt. Ik ben erg trots op mezelf dat ik begonnen ben, nog even door bikkelen en dan is mijn werkkamer (waar ze staan) weer volledig zen.
Heb jij ook van die spullen in huis staan die op je schouders drukken, bewaarde spullen van je eigen verleden en/of erfstukken? Misschien goed om ze los te laten, want daar zal je gemoedstoestand bij baten.
